سخنرانی برای بزرگسالان، خوب یا بد

ما هر چقدر رشد می کنیم و بزرگ تر می شویم، یادگیری برایمان سخت تر می شود. با افزایش سن، حافظه کوتاه مدت ما ضعیف تر شده و به راحتی مطالب و نکات را فراموش می کند. ترجمه چیزهایی که می بینیم و می شنویم و انتقال آنها به حافظه بلند مدت نیز دشوارتر می شود. با چنین روندی، به کارگیری هر روشی مانند سخنرانی که بر پایه حافظه کوتاه مدت طراحی شده باشد برای یادگیری بزرگسالان محکوم به فناست. در ادامه به مضرات سخنرانی به عنوان ابزار آموزش و یادگیری برای بزرگسالان اشاره می شود:

1. اینطور به نظر می رسد که دانش واقعی فقط نزد سخنران است، ارتباط در کلاس یک طرفه بوده و هیچ بازخور یا روشی برای حصول اطمینان از یادگیری وجود ندارد.

2. اینطور به نظر می رسد که بین دانش سخنران و شنوندگان فاصله ای وجود دارد. گویی مغز شنوندگان خالی است و باید با صحبت های سخنران پر شود.

3. از آنجا که شنوندگان حضور فعالی در کلاس ندارند، به سرعت خسته و کسل می شوند.

4. سخنرانی بر پایه ارائه اطلاعات و حقایق طراحی شده اما میزان قدرت ارائه و انتقال پیام در فضایی پویا مهم تر است.

5. مدارهای توجه شنوندگان محدود است، به ویژه زمانی که سخنران به صورت انفرادی به ارائه مطلب می پردازد. در چنین شرایطی 50% افراد به سرعت نکاتی که سخنران ارائه می کند را فراموش می کنند.

6. در بیشتر مواقع، متن های ارائه شده توسط سخنران ها شبیه کنسرو بوده و بارها و بارها در موقعیت های مختلف تکرار می شوند.

7. در بسیاری از مواقع سخنران ها ابزاری برای سنجش میزان دریافت پیام توسط شنوندگان ندارند.

به همین دلیل نحوه به کارگیری سخنرانی در جلسات آموزشی باید کاملا مدیریت شده و محدود باشد. برای داشتن کلاسی شاد، با انگیزه و یادگیرنده باید از ابزارهای تدریس و تسهیل گری مانند یخ شکن های آموزشی، انرژی دهنده های آموزشی، بازی های آموزشی و بازی های تیم سازی به شکلی موثر و راهگشا بهره ببریم. بزرگسالان در فضایی مثبت توام با مشارکت که بتوانند تجربیات قبلی خود را با دیگران به اشتراک گذاشته و تجربیات جدید کسب کنند، بهتر می توانند یاد بگیرند.

منبع: کتاب راهنمای مدرسان برای آموزش مشارکتی، یان اسکانس، جان تامپسون، ایرنه گوئیت، جولز پریتی